امروز داشتم به این فکر می‏کردم که قدیما اگه یه بچه‏ای مادرش رو با ضمیر مفرد صدا می‏زد همه می‏گفتند بچه‏ی بی ادبیه. ولی خب من فکر می‏کنم احترام گذاشتن فقط به این چیزا نیست. احترام گذاشتن باید از محبت ناشی بشه نه ترس. اون هم محبتی که مادر اون رو حس کنه.

چرا خیلی از ماها به بچه‏هامون اجازه نمی‏دیم که بیان با محبت به‏مون نگاه بکنن و راحت بگن دوستت دارم. چرا خیلی از بچه‏هامون اون جور که به دوست‏شون ابراز محبت می‏کنن به ما نمی‏تونن ابراز محبت کنن؟! چرا طوری با بچه‏هامون برخورد نمی‏کنیم که هر حادثه‏ای توی زندگی‏شون اتفاق می‏افته بیان و برای خودمون بگن؟

من فکر می‏کنم بیشتر وقت‏ها مشکل از ماهاست. شاید اگه ما شنونده خوبی برای حرفای بچه‏هامون باشیم شاهد خیلی از مشکلات برای بچه‏هامون نخواهیم بود.

شما با پدر و مادرتون راحتین؟ راحت به‏شون می‏گین که چه‏قدر دوست‏شون دارین؟ تا حالا دست مادرتون رو بوسیدین؟